Terapia logopedyczna osób jąkających się jest tradycyjnie kojarzona z treningiem płynności mówienia. Intensywnie rozwijająca się, od początku XX wieku, nauka i wiedza na temat powstawania i leczenia jąkania dała początek dziesiątkom programów i metod terapeutycznych skierowanych zarówno do dzieci jak i osób dorosłych. Należy przy tym zwrócić jednak uwagę, iż różnice miedzy poszczególnymi metodami, bywają minimalne, a czasami wręcz możliwym jest zaryzykowanie stwierdzenia, iż pod dwoma rożnymi nazwami kryją się identyczne techniki.. Nieraz pod różnymi nazwami kryją się te same metody. Innym razem pozornie nowa technika jest po prostu modyfikacją istniejącej lub wykorzystuje te same narzędzia w odmienny sposób. Mimo, że nie istnieje żaden oficjalny podział, w praktyce logopedycznej, metody można podzielić na trzy główne nurty. Pierwszym z nich są metody bezpośrednie, które zakładają oddziaływanie za pomocą ćwiczeń oddechowych, fonacyjnych, artykulacyjnych bądź oddechowych bezpośrednio na niepłynność wypowiedzi pacjenta. Druga grupa stanowi przeciwieństwo pierwszej, gdyż działania terapeutyczne skupiają się na procesach leżących u samych podstaw jąkania takich jak psychika pacjenta, bez korygowania samej niepłynności. Wreszcie trzecią grupę metod stanowią programy o charakterze kompleksowym, łączące techniki używane w pierwszych dwóch grupach, wymiennie z innymi elementamii.