Istotne jest, aby na terenie szkoły objąć dziecko wszechstronną opieką psychologiczno-pedagogiczną, w celu zapewnienia mu optymalnych warunków pracy, a tym samym przeciwdziałania niepowodzeniem szkolnym. Wychowawca, nauczyciele przedmiotowi, pedagog oraz psycholog szkolny muszą ściśle ze sobą współpracować.
Niezmiernie pomocne w pracy z uczniem z nadpobudliwością psychoruchową jest opracowanie zasad mających na celu wprowadzenie w życie szkolne ucznia specyficznych reguł postępowania , mających wpływ na prawidłowy przebieg procesu nauczania.
Zasady według L. Mikosza- psycholog szkolny:
- Karanie dziecka nadpobudliwego za niezależne od niego objawy spowoduje, że zacznie się ono bać szkoły, jako miejsca, w którym spotykają go niesprawiedliwe i niezrozumiałe przykrości. U starszych dzieci takie sytuacje mogą wyzwalać zachowania agresywne.
- Uczeń z ADHD, aby mógł w miarę dobrze funkcjonować w szkole, musi działać w ściśle ustalonych reguł o jasnych i przejrzystych strukturach.
Z powyższych zasad wynikają szczegółowe zalecenia do pracy z dzieckiem z ADHD:
- dziecko powinno mieć stałe miejsce w ławce przez cały rok szkolny, najlepiej obok spokojnego ucznia. podczas samodzielnych prac, które wymagają skupienia, uczeń nadaktywny powinien siedzieć sam, aby łatwiej mógł się skupić,
- powinien mieć zapewnione podczas lekcji krótkie przerwy – ruch docelowy: przyniesienie pomocy naukowej, starcie tablicy,
- należy ustalić ścisłe reguły odnoszące się do codziennego funkcjonowania w klasie,
- należy powtarzać ustalone umowy, zakazy, nakazy,
- nauczyciel jasno określa swoje wymagania i zapowiada czego od ucznia wymaga. polecenia musza być sformułowane jasno, w prostych słowach,
- zadania długie i trudne muszą być rozłożone na etapy, starszych uczniów należy zapoznawać ze sposobami efektywnego uczenia się, np. podkreślanie , wypisywanie haseł,
- wychowawca powinien podkreślać co jest ważne, co może być na klasówce,
- notatki ucznia powinny być krótkie, a nauczyciel powinien sprawdzić, czy uczeń ma do końca zapisaną treść,
- dziecko powinno być przepytywanie ustnie, gdyż wtedy lepiej się koncentruje,
- należy uczyć segregowania i układania przedmiotów w najbliższym otoczeniu
- trzeba zauważyć, kiedy uczeń robi coś dobrze i zachęcać go do dalszej pracy,
- szukamy różnych form rozładowania nadruchliwości: sport, zabawa,
- wszelkie problemy związane z dzieckiem trzeba rozwiązywać w momentach jego wyciszenia, bez stosowania agresji.
Bibliografia:
- Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyska M.:Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Warszawa 1994, WSIP
- M. Klaczak, P. Majewicz (red.): Diagnoza i rewalidacja indywidualna dziecka ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Kraków 2006, Wyd. Naukowe AP