„Wszystkie dzieci upośledzone umysłowo są jednocześnie opóźnione w rozwoju mowy, ale tylko niektóre dzieci opóźnione w rozwoju mowy są upośledzone umysłowo” (Tarkowski Z., 1999, s. 490). Istotą upośledzenia umysłowego są różnego rodzaju uszkodzenia i niedorozwoje centralnego układu nerwowego, a w szczególności kory mózgowej.Jest to istotne dla rozwoju i kształtowania mowy dziecka. Często podstawą diagnozy logopedycznej wyznaczającej metody logoterapii bywa klasyfikacja niedorozwoju umysłowego oparta na etiologii upośledzenia umysłowego.
W przypadku dzieci upośledzonych umysłowo mogą występować zaburzenia mowy charakterystyczne dla tej grupy etiologicznej: oligofazja, anartria, dysartria, alalia. Bywa też, że upośledzenie umysłowe może mieć charakter wtórny (jest wynikiem zaburzeń mowy, jej opóźnionego rozwoju lub niemoty). Opóźnienie rozwoju mowy lub jej brak związane jest ze stopniem osiągniętego przez dziecko poziomu rozwoju umysłowego, społeczno – emocjonalnego, motorycznego. Dlatego też każde dziecko upośledzone wymaga innych metod i oddziaływań rewalidacyjno – pedagogicznych. Częstotliwość występowania wad wymowy zależna jest od stopnia upośledzenia umysłowego, środowiska wychowawczego, szybkości uczenia się i wzorców wymowy.Upośledzenie umysłowe wiąże się z zakłóceniem takich procesów intelektualnych jak: wnioskowanie, uogólnianie, abstrahowanie. W efekcie tych zakłóceń dochodzi do zaburzeń wszelkich form werbalnych. Stopień niedorozwoju mowy rośnie proporcjonalnie do stopnia upośledzenia umysłowego. Znaczy to, że im większy deficyt umysłowy, tym większe opóźnienie rozwoju mowy. Istotna jest też przerwa między okresem wyrazu a zdania. Im przerwa między samodzielnym tworzeniem słów a budowaniem zdań jest dłuższa, tym z reguły głębsze jest upośledzenie umysłowe.
Artykuł płatny, koszt 2,46 PLN brutto.