Nikt nie powiedział, że ładnie rysuję

„Nauczyciele, instruktorzy, opiekunowie, mają szansę dostrzec i odkryć to, co w pracach dziecka, zwłaszcza dziecka niepełnosprawnego, jest najcenniejsze, co warto docenić i rozwijać, Jeśli nie pojawimy się w porę, być może będzie ono wzrastało w poczuciu własnej niedoskonałości także w tym obszarze swojego życia. To, co nierzadko wynika z nieporadności, ograniczeń ruchowych, w sztuce może okazać się tym, co zasługuje na podziw i uznanie, do czego dążymy, a co nie jest osiągalne w naszej pozornej poprawności i doskonałości. To my możemy już w dzieciach najmłodszych rozbudzić ciekawość twórczą, umacniać ich samodzielność, pielęgnować własne sposoby komunikowania się poprzez sztukę. I – co z całą mocą chciałabym podkreślić – możemy i mamy obowiązek umacniać i pogłębiać poczucie własnej wartości każdego dziecka. Jeśli nie zatrzymamy się jedynie na wyrównywaniu braków, usprawnianiu i przywracaniu zaburzonych funkcji, ale pozwolimy dziecku, mimo jego ograniczeń, rozwijać się i dołożymy wszelkich starań, by pielęgnować w nim to, co prawidłowe, tym samym damy mu szansę doskonalenia własnych zdolności”