N.C. Kephart proponował swą metodę jako \”system percepcyjno-motoryczny dzieciom, przeżywającym trudności i niepowodzenia szkolne. Uważał, że w nauczaniu powinno się uwzględniać całość procesów percepcyjno-motorycznych, przy szczególnym zwróceniu uwagi na ich nierozłączność.
Metoda Kepharta opisuje szczegółowo zadania pozwalające na obserwację percepcyjno-motoryczną w zachowaniu się dziecka. podawane są również wskazania do stosowania odpowiednich ćwiczeń w razie stwierdzonych opóźnień rozwojowych.\”
Dzieci jak i wszystkie istoty żywe, twierdzi Kephart, muszą rozwijać się poprzez różnorodne ćwiczenia praktyczne. Szczególnie ważne jest doskonalenie mechanizmu percepcyjno-motorycznego-(tzn. aktywność mięśniowa, wyrabianie poczucia równowagi, doskonalenie małej i dużej motoryki, przekraczanie linii środkowej ciała, znajomość kierunków i rzutowanie ich na zewnątrz, prawidłowa lateralizacja itp.), kojarzenie danych sensorycznych z danymi ruchowymi, bowiem pozwoli to w przyszłości sprostać różnorodnym wymogom sytuacji.
Dziecko od najmłodszych lat bawi się zabawkami, różnymi rzeczami, jest również zainteresowany własnym ciałem, np. wkładanie paluszka stopy do buzi. W tych manipulacjach musi wypróbować wszystkie możliwe reakcje mięśniowe, do których jest zdolne. \” Wiąże się to z odkrywaniem zakresu swoich możliwości ruchowych. Powinno także wyuczyć się współzależności między odbieranym bodźcem czuciowym a wykonywaną reakcją ruchową oraz obserwować istniejące między rzeczami związki i mechanizmy ich współzależności (rozbierać rzeczy na części składowe, sprawdzać jak działają, a następnie złożyć je)\”.
Zdaniem Kepharta, \”nie należy traktować oddzielnie, rozdzielać dwóch procesów: odbioru wrażeń zmysłowych (doznania percepcyjne) i przekazywania impulsów nerwowych (reakcje ruchowe). Czynności percepcyjne i czynności motoryczne musza być traktowane jako jedność percepcyjno-motoryczna\”.
Kephart przedstawia zestaw ćwiczeń stymulujących rozwój percepcyjno-motoryczny dziecka w nawiązaniu do trzech głównych dziedzin rozwoju:
- wiedzy sensoryczno-motorycznej,
- kontroli wzrokowej,
- percepcji kształtów.
Dla dziecka 6-9 letniego ze stwierdzonym opróżnieniem rozwoju, Kephart proponuje:
- Ćwiczenia na równoważni (posuwanie się do przodu, do tyłu, bokiem),
- Skakanie (obiema nogami, na prawej, na lewej nodze ,przeskakiwanie z jednej na drugą),
- Rozpoznawanie części swojego ciała (dotknij swoich oczu, nosa, itp.),
- Naśladowanie ruchów ramion jednostronnych, obustronnych, krzyżujących się,
- Ćwiczenia z przeszkodami sięgającą do kolan, pod przeszkodą, przesuwanie się przez wąski otwór,
- \”Orły na śniegu\” (ćwiczenia obejmujące ruchy ramion i nóg w pozycji leżącej, wykonywanych na polecenie terapeuty),
- \”Chodzenie po kamieniach\” (dziecko chodzi po ułożonych 10 kwadratach czerwonych i 10 czarnych),
- Ćwiczenia na tablicy (rysowanie koła, linii poprzecznych, pionowych),
- Wodzenie oczami (poziome, pionowe, po przekątnych, koliste),
- Ćwiczenia wzrokowej znajomości kształtów (przerysowywanie prostych figur geometrycznych),
- Testy Krausa-Webera (testy te mierzą minimalną sprawność mięśniową).
Biografia:
- Kephart, N,C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa, PWN.
- Spionek, H. (1965). Zaburzenia psychoruchowego rozwoju dziecka. Warszawa, PWN.
- Zabłocki, K. J. (1998). Mózgowe porażenie dziecięce w teorii i terapii. Warszawa, Wyd. Akademickie \”Żak\’\’.